Warszawa była jednym z najbardziej zniszczonych miast w czasie II wojny światowej, choć przyznać  należy, że niektóre miasta, w zestawieniu procentowym, poniosły większe straty. Przed wojną Warszawa była miastem tętniącym kulturą; w międzywojniu prężnie rozwijał się teatr oraz film, a nazywana była "Paryżem północy".  Do Warszawy zjeżdżała się śmietanka towarzyska  z całej Europy i nie tylko. Wszystko to jednak skończyło się z nastaniem II wojny światowej.

Film przed wojną

Początki kina w Polsce były znacznie skromniejsze niż w innych krajach, jednak w międzywojniu na kartach polskiej kinematografii zapisali się naprawdę wybitni twórcy. Jednym z nich był np. Kazimierz Prószyński, wynalazca pleografu, czy też Bolesław Matuszewski. Kino nieme w Polsce, choć niezmiernie cieszyło widzów, podporządkowane było twórcom, którzy nie mieli dużego doświadczenia, jednodniowym producentom, którzy chcieli zarobić szybkie pieniądze, ale nie wytrzymywali na rynku długo oraz przelęknionym właścicielom sal kinowych. Gatunkiem, który wytworzył się po odzyskanej niepodległości był melodramat patriotyczny. Z obecnego punktu widzenia można powiedzieć, że ekranizacje te były niezwykle ilustracyjne, przez co nie mogła należeć do wybitnych osiągnięć polskiej kinematografii. Dla przykładu można podać "Różę" Stefana Żeromskiego czy "Wierną rzekę".

Rozwój filmu dźwiękowego przypada na lata 30 XX wieku. Wtedy to też, w międzywojennej Polsce mamy do czynienia z kształtowaniem się  wzorów obyczajowych oraz mieszczańskich w produkcjach filmowych. Wpływ ma na to również literatura. Jedni bardzo wychwalają ten okres, inni uważają, że było to zupełnie nieświadome i bezwiedne kształtowanie filmu w Polsce, jednak przyznać trzeba, iż działało w tym czasie wiele placówek kulturalnych. W Warszawie działało już wtedy prężnie aż pięć kin, m.in. Napoleon, Apollo czy Sfinks.

Kamery jakich używano

W okresie międzywojennym, najczęściej używaną kamerą przez polskich filmowców, a w szczególności warszawskich, była Parvo - kamera włoska, która początkowo działała na korbkę, a później możliwe było korzystanie z kamery zasilanej  energią.  Kamera Parvo  produkowana była od 1908 roku przez Josepha Debrie. Jak na tamte czasy, kamera tego typu była niezwykle rozbudowana. Posiadała bowiem kasety na negatywy, zdawcza i odbiorcza ustawiane były  równolegle - jedna za drugą. Co więcej, w porównaniu do kamer swego czasu, były znacznie mniejsze i zgrabniejsze. Posługiwał się niej eden z najbardziej znanych operatorów w polskiej międzywojennej kinematografii - Zbigniew Gniazdowski. Po przełomie dźwiękowym, w Polsce można było korzystać z wielu kamer. Filmowcy mieli możliwość pracy z trzema  kamerami dźwiękowymi Parvo, a także jedną Eclair.

Filmowanie Warszawa - przed wojną nie było łatwe i z całą pewnością nie wyglądało tak jak dziś. Kamery nie były tak małe i tak dokładne. Ciężkie, duże, kwadratowe kamery były ciężkie, bardzo niewygodne i z pewnością bardzo trudno byłoby jednemu operatorowi poradzić sobie z nagrywaniem filmu. Trzeba wspomnieć również o tym, że choć ze względu na jakość kamer nie odbiegaliśmy w tym czasie od innych krajów europejskich. Problem leżał zupełnie gdzie indziej - bardzo mało w tym czasie było jeszcze operatorów kamer - była to bowiem absolutna nowość. Ponadto mięliśmy również bardzo ograniczone możliwości finansowe. Trzeba jednak przyznać, że wielu filmowców było bardzo wytrwałych - zaczynali swoje produkcje nawet w przededniu wojny. Wiele z nich nie zostało ukończonych. Znawcy tego tematu, tacy jak profesor Lubelski twierdzą, iż  nie były to dzieła wybitne, choć oczywiście, nie wiadomo, w jakim kierunku poszłaby polska kinematografia, gdyby nie wojna. W tym czasie przerwana została produkcja "Szatana z siódmej klasy", która zapowiadała początek kina dla młodzieży. Dziś nie mamy już szans dowiedzieć się jak ten nurt mógłby sie rozwinąć.